گاهی بعضی بود ها هستند که دیده نمی شوندکه در حکم نبودندکه وقتی هستند قدر نمی دانی!
اما امان از روزی که این بود ها تبدیل به نبود می شوند.
آن روز ها که بودی همه علیهت بودند،الـآن که رفتی نیز کم نیست بساط پخش شکلات وشیرینی برای نبودنت..
یادم نمی رود روز ورودم را..آن روز که خود را پدر همه ما خواندی..
آن روز که می دانم توهم خوب میدانی، که تمام حرف هایت میان خوشحالی ما گم شد
در تمام این یک سال و نیم بودنم تو کنار همه ی ما قدم زدی..
بودنت را ..حضورت را ودلگرمی ای که به ما دادی حس کردیم اما فقط انکارش کردیم..
در تمام مشکلاتمان سهیم شدی از کوچک ترین تا بزرگترین.....
ودر حلشان کنار ما تلاش کردی..
اما الآن...
من امیدی که به ناامیدی منجر شود نمیخواهم...
من شعاری که جایگزین بابای مهربانم شود نمیخواهم...
امید ارزانی کسانی که لقلقه ی زبانشان است...
من در سرزمین علمی خود نیاز به یک رهبر مقتدر بی طرف همچون تودارم
سرزمین علمی من گرچه فتح شده با کلید امیدواندکی تدبیر اما حاصلش جز هرز رفتن نخواهد بود
_________________________________________________________________________________
پ.ن1:به مناسبت عزل فرهاد رهبر رییس دانشگاه تهران
پ.ن2:گرچه او را امنیتی و اطلاعاتی میخوانند و در دوره تصدی اش وضعیت پادگانی را حاکم بر دانشگاه میدانند
اما اگر امنیتی بود مدعی نبود اگر اطلاعاتی بود پاسخگو بود .چیزی که این روز ها اصلا وجود نداره ..پاسخ
پ.ن3:پیشاپیش به خودمان تسلیت میگم....
یکی بود یکی نبود....
شهری بود که که مردمش اسیر دست کفتار ها بودن..
توی این شهر همه ساکت بودن ..همه می ترسیدن..
مردم این شهر حتی از نگاه کردن به هم طفره میرفتند...نگاه ها لرزان ...و سایه ها گریزان
کفتار ها برای مردم زندانی به وسعت شهر ساخته بودند...
زندانی که در آن حرف زدن ممنوع بود...
زندانی که نه تنها کلام ها بلکه نگاه ها..افکار ودل ها نیز کنترل می شد...
هرکس به آزاد شدن می اندیشید تحت تعقیب کفتار ها بود....
او را میگرفتند ...دیوانه اش می خواندند....و نابودش می کردند...
کفتارها خیلی بد بودند.....
من خودم دیدم کسی را که فقط به آزادی فکر کرد و کفتارها فهمیدند...از کجا؟؟ نمیدانم..
خودم شاهد بودم که وقتی از خانه رفت دیگر برنگشت...
همه خسته اند....اما همه می ترسند.....می ترسند...از کفتار ها...و از شنکجه هایشان...
تا این که یک روز بانگی برآمد.....
و کفتار ها نتوانستند خاموشش کنند....
نمیدانم شاید آزادیست که بر خانه های مردم این شهر می کوبد!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پ.ن1:شب ترک برداشت اما تاطلوع صبح راه بسیار است...
پ.ن2: صرف تداعی آزادی در ذهن کافی نیست....
زانوانش را بغل کرده بود ونشسته بود
به امید نوری که از پشت پنجره ی زندان به داخل بتابد..
همه ی زندانیان همینگونه ....با چشمانی که مدت هاست نور امید در آن به کورسویی تبدیل شده...
به زمین سرد زندان چشم دوخته اند...
آنها مدت هاست منتظرند و فقط منتظرند......فقط
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
پ.ن1:گر مرد رهی میان خون باید رفت
وزپای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه وهیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون بایدرفت
پ.ن2:.........خودت مطلبو بگیر
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
