حاجی فیروزم ،سالی یک روزم

حاجی فیروزم ،سالی یک روزم

لباس قرمز،صورت سیاه

دوستانش با پدرهاشان مشغول خرید عید بودند

و دغدغه شان عمر ماهی قرمزدرون تنگ

او و پدرش اما چشمشان به دست مردم بود تا شاید یک روز کمتر گرسنگی بکشند

شیشه ماشین را پایین آوردم

تمام معصومیت کودکانه اش در پشت لایه ای از سیاهی پنهان شده بود

باخود فکر کردم

بهار همیشه زیبا نیست

بهار می آید و دل این کودک گم میشود در میان صدای شکستن تخمه در خانه های ما .

بهار می آید و برق اشکِ چشمان این کودک ،خاموش میشود در میان هیاهوی رنگ لباس های عیدمان

بهار می آید و خدا می داند با پول برق شب نشینی های ما چندنفرشب سیر به خواب میروند

بهار می آید و یکسال دیگر غفلت بر عمرمان سنگینی می کند

دوتا ساندویچ املت گرفتم ،

مثل همیشه گفته بودی به جای نوشابه و هر مایع گازدار دیگه ترجیح میدی آب بخوری

مثل همیشه تند تند حروفو بلغور میکردی و حرفا ها رو نجویده بیرون میدادی

و من انگار که دارم به همه ی حرفات واو به واو گوش میدم چشم دوختم به دهانت ،

از هر هشت تا جملت دو سه تا رو اتفاقی میشنیدم

از گروه کوهنوردی دانشکده گفتی

و اینکه بعد از چهار سال،

تازه سال اخر به این نتیجه رسیدی که  چه حیف بوده که یه بارم به حرفای آقای تهرانی گوش ندادیم

و دوره کارشناسی فقط خوندیم و خوندیم و نهایت تفریحمون این بود که بریم یه کافه و فاز روشنفکری برداریم

سیگاری دود کنیم یا پیپ خوش رنگ و لعابی بذاریم گوشه ی لبمون

یا یه قهوه ی ترک سفارش بدیم یا چاییمون رو به شیوه ی چاله میدونی هورت بکشیم.

بعدش بریم انقلابو خودمونو خفه کنیم تو دریای کتابایی که من همیشه عاشقشون بودم

و تو به خاطر من میومدی و میخندیدی به این همه شورو ذوق کودکانه من .

رمانا و شعرا رو بهت نشون میدادمو میگفتم: ببین این رمانشم  نوبل داره ها ..

تا حالا نویسنده به این قهاری دیده بودی؟؟؟

همیشه با لذت از نویسنگی میگفتم و تو با لذت بیشتری کلماتی که میگفتم رو میبلعیدی

همیشه بودی ..مث الان که داریم با هم ساندویچ املت میخوریم و از هر هشتا جملت شاید دوتا رو متوجه بشم

گفتی این چهارسالم تموم شد ..گفتی دلت برام تنگ میشه ..

و من همه ی حواسم به  تق تق کفش پاشنه بلند دختری بود که از کنارمون رد شد

و باز یه بهونه پیدا شد برای نشنیدن حرفت

گفتی اگر کنارت نباشم __________

و من در آن لحظه داشتم باطری لعنتی گوشیمو

که همیشه ی خدا هنگ میکرد رو در میاوردم و بهش فحش میدادم

و  باز ،عمق دلتنگی تو رو ندیدم.

تو از دردناکی" نبودن من" میگفتی،

و من میگفتم چه حوصله ای داری که به آینده فکر میکنی  و از بودن ها لذت نمیبری

تو گفتی دفعه ی دیگه هرجا و با هرکی که باشی اگه ساندویچ املت بخوری

یا طبقه ی پایین پاساژفروزنده که من عاشق کارت پستالاش بودم بری ، یاد من میوفتی.

گفتی  من تو همه ی اون جاهایی که باهم بودیم نفوذ کردم ،

گفتی میترسی از اون روزی که یادم بیوفتی و من کنارت نباشم

گفتی اون روز خیلی خطرناکه.

و من اونروز به تمام موضوعات احمقانه ی دور وبرم توجه کردم  الا به نبودنت.

یه گاز محکم از ساندویچم میگیرم و میبینم دیگه روبه روم نیستی

تا با اون عینک شیشه دودیت زل بزنی به همه ی حرکاتم

به ساندویچ املتی که از پشت دانشکده ی پزشکی خریدم  نگاه میکنم که میگفتی خیلی خوشمزس

یه گاز دیگه میزنم و خیارشوری طعم دهانمو عوض میکنه

و یادم میوفته که طعم خیارشورو وسط ساندویچ دوست نداشتی

راست میگفتی، نیستی، اما بودنت حتی توی ساندویچی که دارم گاز میزنم نفوذ کرده

حالا دیگه تق تق یه کفش پاشنه بلندو هنگی گوشیم منو یاد این میندازه که برات وقت نذاشتم

تازه امروز فهمیدم که خیلی دلتنگتم .

__________________________________________________________

پ.ن:متفاوت نوشت

خانم محمدی معاون مدرسه بود ..یک مدرسه در محله های پایین شهر

خودش دیده بود روشنک همراه محسن (پسر شرور محل) از خانه ای بیرون آمد..

دودل بود .. در پس ذهنش مرورمیکرد:

"شاید اشتباه دیده باشم ..شاید دختری شبیه روشنک بوده ..نه مطمئنم خودش بود "

فردای آن روز با تردید جریان را با مدیر مدرسه در میان گذاشت ..

تصمیم بر این شد که با روشنک صحبت کنند ..

مدیر در طول 15 سال سابقه کاریش از این جریانات زیاد دیده بود

و بارها وبارها با چنین دخترانی و رازهای پنهانیشان دست و پنجه نرم کرده بود ..

روشنک به دفتر آمد آنقدر سوال پیچش کردند  که ناگاه زد زیر گریه ..

همه چیز را گفت ..همه چیز را تایید کرد

اما فقط یک خواسته داشت .." به پدرم چیزی نگویید "

روشنک بارها وبارها با گریه التماس کرد "فقط به پدرم چیزی نگویید "

خانم محمدی بدون اطلاع مدیر به پدر روشنک زنگ میزند تا به خیالش روشنک تنبیه شود

پدر فی الفور خود را میرساند و روشنک را میبرد ..

روشنک زیر لگد ها ومشت های پدرش له میشود آخر آبروی خانواده را برده است

و از آمدن به مدرسه هم برای همیشه محروم میشود

چون پدرش همه کتاب ها و دفترهای او را به آتش می کشد

و فردای آن روز روشنک برای همیشه نابود میشود .. خودش را با نفت به آتش می کشد

امروز روشنک فقط نفس میکشد ...ولی زندگی نمیکند ..

امروز روشنک جور جهالت معاون مدرسه و تعصب احمقانه پدرش را تنهایی به دوش می کشد..

__________________________________________________________________________

پ.ن: از شکاف دیوار های منفور

                بخوانید آرام

                       که نه روز را سامانی است

     نه در این شب ها ، صدایی

                                          آوایی

خفتگانیم

          خفته در بالین متروک بیگانگی.

"این جا گرد بادی تمام تبسم بهار را در خود فرو برده است 

این جا بدبختی مدت هاست خوشبختی را هضم کرده

این جا تمام گلدان ها خشک شده اند

این جا بهار رنگ ورو رفته است

این جا دل ها غبار گرفته است

این جا خنده ها خشکیده اند "

تمام این ها عصاره ی اندیشه های کودکانه اش بودند

              اندیشه هایی که مدام مغزش را می گزیدند ..

تمام لذت کودکی اش را  آن سیاهی ناخوانده و آن فقر ناخواسته در خود حل کرده بود

از کودکی با آغوش درد ورنج آشنا شده بود

زندگی اش همواره معادله ای بود با

                               مجهول آسودگی و خوشبختی

آسودگی را حتی در خواب های تکه تکه شده اش هم نمی یافت

روز او باهراس آغاز می شد نه با خورشید

 هراس از اتفاقات ناخوانده ی روز جدید

هراس از نگاه های غریب وبی تفاوت مردم رهگذر

هراس از خنده ی تمسخر آمیز یکی از همکلاسی هایش

هراس از نفروختن بسته های آدامس

هراس از خودفروشی خواهرش برای یک لقمه نان

هراس از فریاد های گوشخراش مادر زیر لگد های پدرش

جایی در زندگی اش نبود که بدبختی شراره هایش را برآن نفرستاده باشد

او هرروز برای فروش بسته های آدامسش التماس می کرد

اما

هیچکس نمی فهمید این التماس ها زخم خورده اند

هیچکس تراوش درد از چهره ی بی لبخند کودک را نمی دید

همه فقط رهگذر بودند وعابر

و هیچ کس نمی دانست

کودکی های یک نفر زیر آوار فقر و زیر قدم های بی تفاوت آن ها

دارد له می شود .........................................

_________________________

پ.ن : آی آدم ها به کجا چنین شتابان

                                شاید در پس نگاه شما لبخندی جان بگیرد .

عادت کرده بود وقتی می نویسد..جمله هایش را محصور کند در علائم..

                        در یکسری قواعد منطقی..در یکسری نظم..

     گویی نظم ومنطق بود که نوشته ها را می خورد وقالب بندی میکرد...

________________________________________________________

همیشه برای خودش خط قرمز هایی داشت ..

                 ذهنش اجازه نمی داد از آن ها عبور کند..

حتی  نزدیک شدن به خط قرمز ها با بلند شدن صدای آژیر همراه بود...

_______________________________________________________

پرنده ای در قفس حبس شده است ..

            چکیده ی تمام دنیای او یک قفس است ..

            برایش دنیای بیرون از قفس آزادی نیست...

                         می ترسد از فراتر از قفس...

_______________________________________________________

من:

به قفس عادت نمی کنم ...

                               به حصار عادت نمی کنم

می گریزم از این مرکز محصور کننده ی اندیشه ها...

                 می گریزم از دنیایی که در آن،

                                       "     صلح ،جنگ است...

                                                  بردگی،آزادی است...

                                                      توانایی،نادانی است..."

______________________________________________________

پ.ن: پایان تمام اندیشه هایم نقطه میگذارم..

                                              سرخط.....