عادت کرده بود وقتی می نویسد..جمله هایش را محصور کند در علائم..

                        در یکسری قواعد منطقی..در یکسری نظم..

     گویی نظم ومنطق بود که نوشته ها را می خورد وقالب بندی میکرد...

________________________________________________________

همیشه برای خودش خط قرمز هایی داشت ..

                 ذهنش اجازه نمی داد از آن ها عبور کند..

حتی  نزدیک شدن به خط قرمز ها با بلند شدن صدای آژیر همراه بود...

_______________________________________________________

پرنده ای در قفس حبس شده است ..

            چکیده ی تمام دنیای او یک قفس است ..

            برایش دنیای بیرون از قفس آزادی نیست...

                         می ترسد از فراتر از قفس...

_______________________________________________________

من:

به قفس عادت نمی کنم ...

                               به حصار عادت نمی کنم

می گریزم از این مرکز محصور کننده ی اندیشه ها...

                 می گریزم از دنیایی که در آن،

                                       "     صلح ،جنگ است...

                                                  بردگی،آزادی است...

                                                      توانایی،نادانی است..."

______________________________________________________

پ.ن: پایان تمام اندیشه هایم نقطه میگذارم..

                                              سرخط.....